This question runs through my mind for the last few days.
I’m asking it with no expectation or longing for an answer.

The tragedy in the Philippines, taking the lives of so many people. I’m asking Why?
The brain-washed child-soldiers in North-Uganda. I’m asking: Why?
The situation of so many young women trapped in prostitution. Why?
The amount of man abusing vulnerable children in the sex industry. Why?
The violent persecution of so many people around the world for their faith. Why?
The pain and tears of family and friends over sickness and death. Why?
The over 35 million slaves around the world on this very day. Why?
The increase of suicide around the world. Why?
Too many homeless children trying to survive on the streets. Why?

I feel helpless. I feel powerless. I feel guilty.
Because, at the same time I’m having these thoughts….
I’m worrying about what to wear today.
I’m thinking about how to be successful at work.
I’m a bit chilly and bringing in an extra blanket.
I’m guessing what will be best for me.
I’m trying to figure out some theological questions.

Why? I don’t know why. And I might never know.
But this ‘Why” brings a thought to mind. It changes something in my heart today.
It makes me thankful for all the things given to me.
And challenges me to search for ways to give to others of the much given to me.

I am asking myself – why Nadine? Why can these things happen.

How can this world be changed?
Only when my heart is changed.

Natasja Achterberg (een goede vriendin en True You Trainster) heeft al lange tijd een droom om iets te kunnen betekenen voor de vrouwen die slachtoffer zijn van vrouwenhandel. En nu wordt deze droom werkelijkheid.

“Why didn’t you come any sooner”
In de herfstvakantie gaan we met 8 jonge vrouwen de wallen in Amsterdam op.
De wallen, een toeristische trekpleister voor ons land, volop entertainment. Leuke rondleidingen, tours en groepsuitjes. Je kunt zelfs boeken voor een workshop ‘Wallen flirt workshop’ of ‘Workshop achter de ramen.’ 

In de voorbereiding verdiepen we ons als team in deze bizarre wereld die bestaat uit een bolwerk van leugens. Hoe meer je je erin verdiept, hoe meer je versteld staat van de onaantastbaarheid en ondoorgrondelijkheid van deze wereld. Het raakt me om te zien dat het niet alleen de leugen is die de vrouw in deze situatie terecht brengt, maar nog erger, het is de leugen die haar er ook in houdt. En ons er haast ook in laat geloven…
De angst van de vrouwen (wat ze geloven wat hen zal overkomen als ze eruit stappen), de misvattingen over hun zelf (geloven dat zij niks waard zijn) en schaamte (niemand wil mij ooit meer nu, hoe kan ik ooit nog een’ normaal’ leven leiden) zijn een constante aanwezigheid voor velen naast het feit dat ze elke dag weer opnieuw moeten zien te overleven.
 
Voor politie en recherche lijkt het een onbegonnen taak om erachter te komen wie er ‘vrijwillig’ zit en wie er onder dwang terecht is gekomen, alhoewel je je kunt afvragen in hoeverre je als vrouw vrijwillig ‘kiest’ om dagelijks 15 tot 20 mannen over je heen te laten komen in een wereld waar verslaving, geweld en criminaliteit de overhand hebben. De vrouw is intussen zo ingespeeld op het binnenhalen en bevredigen van de man om zo haar geld te kunnen verdienen, dat wat zij dagelijks uitstraalt niet geassocieerd wordt met iemand die daar met tegenzin zit.
 
Dus waar begin je dan?
Mijn gedachten gaan terug naar een artikel dat ik las van een vrouw die jarenlang vastzat in de prostitutie. Zij stelde een vraag die mij diep raakte en ik niet meer ben vergeten.
Haar vraag na haar bevrijding was ‘if you knew I was here all the time, why didn’t you come any sooner?’  En die vraag stel ik mijzelf vandaag opnieuw. Ik weet ervan, ik ken de verhalen en situaties van deze meisjes, jonge moeders, dochters en vrouwen. En dus willen we kijken op welke manier we iets kunnen doen. Want wat zou het met mij doen (met jou doen) wanneer je daar zat en er namen andere vrouwen de moeite om naar jou toe te komen? Die in je investeren, naar je luisteren? Het zou de hoop in mijn leven worden waar ik elke keer weer naar zou uitkijken.

We zullen als team organisaties die al met deze vrouwen werken dienen waar we kunnen. Wij zullen ons gaan richten op awareness; het bewust maken van de situatie waar deze vrouwen in zitten bij een breder publiek op de wallen. Want zo is gebleken, er zijn nog zoveel vooroordelen over prostitutie en prostituees, en dus is hier nog heel veel winst te behalen.

Klik hier voor een filmpje wat erg sprekend is met als doel de bewustwording te vergroten bij het bredere publiek.

To love at all is to be vulnerable.
Love anything and your heart will be wrung and possibly broken. If you want to make sure of keeping it intact you must give it to no one, not even an animal. Wrap it carefully round with hobbies and little luxuries; avoid all entanglements. Lock it up safe in the casket or coffin of your selfishness. But in that casket, safe, dark, motionless, airless, it will change. It will not be broken; it will become unbreakable, impenetrable, irredeemable.
To love is to be vulnerable.”

-C.S. Lewis-

“If I find in myself desires nothing in this world can satisfy,
I can only conclude that I was not made for here.
If the flesh that I fight is at best only light and momentary,
then of course I’ll feel nude when to where I’m destined I’m compared.

Speak to me in the light of the dawn.
Mercy comes with the morning,
I will sigh and with all creation groan as I wait for hope to come for me.

Am I lost or just less found? On the straight or on the roundabout of the wrong way?
Is this a soul that stirs in me, is it breaking free, wanting to come alive?
Cos my comfort would prefer for me to be numb.
And avoid the impending birth of who I was born to become.

For we, we are not long here.
Our time is but a breath, so we better breathe it.

And I, I was made to live,
I was made to love,
I was made to know You

Hope is coming for me
Hope, He’s coming.”

Listen: C.S. Lewis Song – Brooke Fraser

With the Olympics all around it’s all about winning. They are about being first, being best and going for gold. It’s something that also lives in me. A heart to be a winner, to be seen, to be first. And don’t we all wanna be winners, going for the gold medal?

This heart, longing to be a winner, made it hard for me to look at my life now and find that I’m losing. These last months I’ve been losing more than before. I lost my dreams. I lost my home. I lost my relationship. I lost my self and my selfworth. I lost the strength to fight for things in life I so wanted. I lost the will to go on. I lost my joy and real laughter. I lost vision and my future. I even lost the mentality to be a winner. I didn’t even care. I felt lost and a loser. And sometimes I still so.

But in the losing, I’m losing morex85.
I’m losing my pride. I’m losing my critism on people acting weak. I’m losing being judgemental. I’m losing thinking highly of myself. I’m losing the urge to put myself above others. I’m losing fear. I’m losing ways of religion. I’m losing rules which I wrote for myself. I’m losing to try and always act strong. I’m losing being able to act like someone I am not.

And I believe I had to lose, to find something greater. Something of way more worth.
I had to lose to win.
I had to lose to win an open mind.
I had to lose to win grace for others.
I had to lose to win freedom.
I had to lose to win a new heart.
I had to lose to win a new chance.
I had to lose to see God.

LOSING became WINNING for me.
Losing brought me treasures which I wouldn’t have gain in winning alone.
I’ve learned way more for life by this lost.
Three things I didn’t lose: Faith, Hope and Love.
They kept me. God kept me.

And again I’m crazily surprised how Gods Words are always the other way around.
They sound weird at fiirst. But they are so true in the long run.
Which is good because: Life is not a sprint, but a marathon!
I so hope I will run this marathon the right way….

Not because it’s a cheap form of religious escapism.
But because it looks at reality
in the Light of One Who is REAL!
It does not consider my disposition or chances.
It considers GOD!

Ik sta te wachten op mijn collega. Hij zou er tien minuten geleden zijn, het kan vast niet lang meer duren. Dan komen er van verschillende kanten auto’s aanrijden. Er stappen een aantal mannen uit, die mij niet het meest vertrouwde gevoel geven. Tevergeefs probeer ik iemand te bereiken, maar niemand neemt op. Het wordt me al snel duidelijk dat ik geen andere keuze heb dan in één van de auto’s te stappen en met de mannen mee te gaan.

De volgende momenten zijn wat vaag, maar ik bevind me in een klein kamertje, wat wordt afgesloten met een zeil. Het ziet er niet echt gezellig uit en er is nergens daglicht te bekennen. Ik ben niet alleen, naast mij staat een ander meisje, ik ken haar niet. We horen voetstappen komen, het gordijn schuift open en we krijgen beide wat te eten en drinken. Ik heb enorme dorst en begin direct te drinken. Het meisje beseft dit te laat en waarschuwt mij dan voor de inhoud van ons drankje. Het is al te laat en ik voel me ineens heel moe worden. Opnieuw hoor ik voetstappen komen en het gordijn gaat weer open. “Kom jij maar het eerste uur mee, jij ziet er wel klaar uit.” En ze wijzen naar mij. Een beetje verdwaasd loop ik mee, maar het duurt niet lang voordat ik besef waar ik terecht ben gekomen….
Ik wil niet, voel me bang, mijn maag keert zich om en alle hoop vliegt weg. Ik wil weg hier..

Ik doe mijn ogen open…..
Ik wel. Ik droomde dit. Al kwam het ineens heel dichtbij vanochtend. Ik kon weg uit deze situatie, in één ogenblik. Maar ik besefte me ineens zo, dat voor zoveel meiden, jonge vrouwen, maar ook kinderen dit geen droom is, maar realiteit. Gedrogeerd, verward, angstig en kapotgemaakt.

Ik hoor hun vraag aan mij, aan ons door mijn hoofd:
“If you knew all the time about me, why didn’t you come any sooner?”

The A21 Campaign – BECAUSE

In this worls you will have trouble,
but take heart, I have overcome the world!
(John 16:33)

So many times I feel so hopeless.
So many times I feel so inadequate.
So many times things can feel so meaningless.
So many times, I don’t know how it can ever be right again.

But there’s always Hope!

So take heart
Let Love lead us through the night
Hold on to hope
And take courage again

Yes, take heart and take courage!

“We cannot for a moment forget the fact of around 21.000 children dying every day.”
Can we not? I can…. unfortunately I forget most of the time.
While I even had the chance to hold and feed some of these children.
Wondering how may of them didn’t make it till today.

How can I forget? What if it was my own child?
What if I was the mother who wouldn’t be able to feed my child?
What if I knew my little one wouldn’t make it to the next day?
What a difference could someone make with money, food and love…

I am that somebody. I have enough. I have money, food and love.
I have more than enough. I think I even have too much.
But then still. Why won’t the next 21.000 make it till tomorrow?

Maybe because I’m too busy decorating my new home.
I’m spending hours in the shopping mall, finding stuff to put in my home.
Or because I’m too busy wondering what to wear with Christmas.
Because I’m trying to live according to that standard this side of the world is putting up.
Because…….

What will we do?
Will we let them die away.
And as they fade from memory, their lives remain the same.

What would the world look like if we didn’t see each others faces, clothes, figure, jewelery, haircut or color of skin? What if we looked straight into each others hearts? No impressive behavior, glamorous looks or well build bodies. But all you could see was my heart. And I saw yours. I know for sure you would approach me differently. And probably I would too.

You would be able to see all my insecrurities, my victories and losses, my fear, my bitterness, my deepest desires, my love, my pain, my joy, my ugly selfishness.
You would see the real me.

I have to remember that true beauty actually comes from my and your heart.
I know that if we try to be the skinniest, strongest, tannest, tallest, or the sexiest, we would never feel totally satisfied. I know this, because I tried and sometimes still do.
God tells me He finds worth in what’s in my heart and yours.My worth isn’t in my outward appearance and how much people like or dislike me. My worth is found in Jesus, Who loved me so much that He died for me. It’s Jesus Who sees my heart and heals it. His Words, His Truth, His Love never fails and always restores, builds up and satisfies!

Because Jesus looks at me this way I want to learn to see people that way too!
To see them for who they really are. Their value, their pain, their love, their desires, their fears, their dreams. For I know, in the end we all want to be known! We all want to be seen. We all want to be real. Do we give each other room to be known? Let’s start today.
Look at the heart. See people.