Zes jaar geleden is het alweer dat ik God leerde kennen. Ondertussen ben ik bekend geraakt aan het ‘christelijke leventje’ en alles wat daar bij hoort ofzo… Ik weet nog toen ik tot geloof kwam dat mensen weleens zeiden: “Wow, wat mooi die eerste liefde…geniet daar maar van, nu je die nog hebt..” Ik kon me er toen weinig bij voorstellen deze niet te hebben. Mijn hele leven stond op zijn kop! Ik had God leren kennen, niets of niemand stond in de weg om met Hem de rest van mijn leven te spenderen. Ik gaf mijn baan op, mijn huisje en zette mijn leven in het teken van God leren kennen en Hem volgen.
Nu zes jaar later begrijp ik de woorden. En zie ik hoe ook het christen zijn een ‘manier van leven, levensovertuiging of zelfs gewoonte’ kan worden. Ik moet ervoor waken in mijn eigen leven, in het ritme van alle dag, in het meegaan met de tijd. Ik moet ervoor waken het vuur in mijn hart wakkerend te houden en verwonderd te blijven over het feit dat God hier is!
“May I never lose the wonder…”
Dat is echt mijn gebed. Iedere dag weer opnieuw. Ik wil niet mijn bed uitstappen zonder te beseffen dat God er is: in welke situatie ik ook verkeer, waar ik ook ben, wat ik ook doe. Wat een wonder is dat! En dan ben ik dankbaar voor iedere nieuwe dag. Gewoon omdat God er is. Om wie Hij is. Ik hoop jij ook.
Een mooi jaar vol verwondering wens ik jullie allemaal.
Nadine