Rust, betekent niet niets doen.
Dat heb ik geprobeerd. Soms werd ik daar alleen maar onrustiger van.
Mensen die niets doen kunnen heel onrustig zijn.
Zij zijn misschien wel niet-actief, doordat zij van binnen onrustig zijn.
Het continue gevoel van onrust heeft hen stilgezet, lamgeslagen.
Ze durven niet meer te leven of weten niet meer hoe te leven.
Ze zijn op zoek naar rust en vrede met anderen en zichzelf, maar vinden het niet.

Anderen zijn altijd druk. Daar schaar ik me vaker onder.
Mensen op zoek naar iets of iemand die misschien de onrust weg kan nemen.
Of hen daar in ieder geval van kan afleiden. Druk doende, hun onrust voedend met allemaal belangrijke en onbelangrijke zaken.
Om maar dat nare gevoel kwijt te raken. Dat gevoel van onrust.

Rust is iets wat alleen diep van binnen in een mens leeft.
Rust kan niet om een mens heen gecreëerd worden.
Rust vind je niet op de meest rustgevende plek op onze aardbol.
Rust wordt alleen gevonden diep in het hart. In de ziel van een mens.
Rust wordt gevonden in het vinden van een bestemming.
Een veilige bestemming voor dit leven. 
De bestemming voor mijn leven.

Rust ligt in de ziel van een mens.
Zodra hij of zij deze legt in de handen van waar de ziel vandaan komt.
Bij Hem die haar geschapen heeft: God.
Onze God en Vader, die het Begin en Einde is. Die Zelf Rust is.
Hij die zegt: “Kom tot Mij allen die vermoeid en belast zijn en ontvang mijn rust.”
En Hij zegt: “Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet.”

Wat de toekomst ook brengt. Wat er ook gebeurt of juist niet gebeurt.
Mijn ziel heeft haar bestemming gevonden.
Niets of niemand kan daar iets aan veranderen.
Ook geen drukke agenda, zorgen of het meest rustgevende plekje op deze aardbol.
Deze rust is in God. Mijn ziel in Zijn hand – alleen dat is rust.
Dat is de plek van onze bestemming in dit leven: Rust.