Ik sta te wachten op mijn collega. Hij zou er tien minuten geleden zijn, het kan vast niet lang meer duren. Dan komen er van verschillende kanten auto’s aanrijden. Er stappen een aantal mannen uit, die mij niet het meest vertrouwde gevoel geven. Tevergeefs probeer ik iemand te bereiken, maar niemand neemt op. Het wordt me al snel duidelijk dat ik geen andere keuze heb dan in één van de auto’s te stappen en met de mannen mee te gaan.
De volgende momenten zijn wat vaag, maar ik bevind me in een klein kamertje, wat wordt afgesloten met een zeil. Het ziet er niet echt gezellig uit en er is nergens daglicht te bekennen. Ik ben niet alleen, naast mij staat een ander meisje, ik ken haar niet. We horen voetstappen komen, het gordijn schuift open en we krijgen beide wat te eten en drinken. Ik heb enorme dorst en begin direct te drinken. Het meisje beseft dit te laat en waarschuwt mij dan voor de inhoud van ons drankje. Het is al te laat en ik voel me ineens heel moe worden. Opnieuw hoor ik voetstappen komen en het gordijn gaat weer open. “Kom jij maar het eerste uur mee, jij ziet er wel klaar uit.” En ze wijzen naar mij. Een beetje verdwaasd loop ik mee, maar het duurt niet lang voordat ik besef waar ik terecht ben gekomen….
Ik wil niet, voel me bang, mijn maag keert zich om en alle hoop vliegt weg. Ik wil weg hier..
Ik doe mijn ogen open…..
Ik wel. Ik droomde dit. Al kwam het ineens heel dichtbij vanochtend. Ik kon weg uit deze situatie, in één ogenblik. Maar ik besefte me ineens zo, dat voor zoveel meiden, jonge vrouwen, maar ook kinderen dit geen droom is, maar realiteit. Gedrogeerd, verward, angstig en kapotgemaakt.
Ik hoor hun vraag aan mij, aan ons door mijn hoofd:
“If you knew all the time about me, why didn’t you come any sooner?”